Прыжыўленне і адрынанне скурна-храстковых ксенатрансплантатаў, перасаджаных пацукам ад іглістых мышэй

Abstract

Мэтай даследавання з'явілася выяўленне з дапамогай марфалагічных метадаў асаблівасцяў прыжыўлення і адрынання скурна-храстковых ксенатрансплантатаў, вырабленых з вушных ракавін акомісаў (іглістых мышэй) і перасаджаных на паверхню паўнаслойнага скурнага дэфекту лабараторным пацукам. Матэрыялы і метады. У якасці рэцыпіентаў было выкарыстана 30 самак пацукоў пароды Wistar масай 210-250 г., у якасці донараў трансплантантаў – 9 дарослых іглістых мышэй. У рэцыпіентаў у міжлапатачнай вобласці выдалялі поўсць і падшывалі ахоўную камеру. На ўчастку скуры, абмежаваным камерай, стваралі паўнаслойны скурны дэфект. У акомісаў, донараў ксенатрансплантатаў, адразалі вушныя ракавіны, з вонкавага боку якіх выдалялі скуру, а са скуры ўнутранай паверхні, якая змяшчае пласт хандрацытаў, выразалі ўчастак плошчай 1 см 2 з якога выраблялі трансплантанты меншага памеру. Кожнаму пацуку на рэцэптыўнае ложа клалі па 1-2 ксенатрансплантанта. Пацукоў рэцыпіентаў выводзілі з эксперыменту пасля трансплантацыі праз 3 сут-30 сут. Для гісталагічнага даследавання выкарыстоўвалі прамавугольную паласу тканкі ўзятай з рэцэптыўнага ложа. Вынікі. У выніку праведзенага даследавання ўстаноўлена, што скурна-храстковыя ксенатрансплантаты праходзяць у сваім развіцці два этапы – прыжыўлення (1-5 суткі) і адрынання (пасля 5-х сутак), падчас якога спачатку разбураецца эпідэрмальна-дэрмальны кампанент такога трансплантанта, а затым – пласт хандрацытаў, які першапачаткова можа апускацца ў грануляцыйную тканку рэцэптыўнага ложа.